Leo Kors

De eerste lijndienst van Andijk naar Hoogkarspel startte op 1 april 1922 met een Ford, die een topsnelheid had van zo’n 40-45 km/u. Deze lijndienst werd een jaartje later uitgebreid naar Enkhuizen en Hoorn.

Leo Kors was voor zijn diensttijd chauffeur geweest bij een dokter en werd tijdens de mobilisatie van 1914 ingedeeld bij de 1e compagnie wielrijders in Nieuwersluis. Hij kreeg, in de periode tot hij afzwaaide in 1917, twee Franse wagens van het merk Chaumont onder zijn beheer. Deze wagens waren door de luitenant van een der allereerste lijndienstondernemeningen gerequireerd en ingericht tot rustkamer en kantoor. Vlak na zijn diensttijd is hij eerst als electricien aan de slag gegaan, de bedoeling was op de bus te blijven maar er was in die tijd geen benzine te krijgen.

Na de oorlog werd Leo Kors als chauffeur en monteur aangenomen bij de Algemene Motor Omnibus en Vrachtauto Maatschappij in Rotterdam. Bij de AMOVAM heeft hij onder meer de koetsiers van de paardenomnibus in de strafkolonie Veenhuizen leren chaufferen.Vervolgens is hij voor de zaak naar Limburg gegaan waar de zaak de dienst Valkenburg-Gulpen-Vaals had geopend. Deze dienst heeft hij anderhalf jaar geleid en is daarna voor zichzelf begonnen. Niet met een lijndienst, maar met een fietsenzaak waarbij hij gelijk een taxi verhuurde. Dat was een N.A.G.

BEGIN LIJNDIENSTEN

Zoals hierboven vermeld startte de eerste lijndienst op in 1922. Behalve personenvervoer werd ook postvevoer gedaan.De zaken liepen voorspoedig, een enkeltje Andijk-Hoorn koste destijds ƒ 1,25 retourtjes waren nog niet te koop, en er werd een Renault aangeschaft waarmee de lijdienst Enkhuizen- Medemblik ook een feit werd.

In 1930 nam de concentratie van busdiensten toe en werd de zaak verkocht. Een nieuwe start werd gemaakt in Heemstede met de dienst Amsterdam-Zandvoort.

Het primitieve begin van de motorisering

Leo Kors Sr op weg om de nieuwe Renault in Parijs op te halen verteld in een interview met het FNOP orgaan (30 maart1962) hoe hij de oude Louis Renault zelf nog in diens werkplaatsje in Parijs heeft bezig gezien.

„Het was een klein, bouwvallig schuurtje. Ik sprak geen Frans, maar ik had een vriend bij me en die vertaalde telkens wat wij zeiden. Hoe Renault in dat keetje werken kon, begrijp ik nog niet. Hij stond zichzelf in de weg. Onbegrijpelijk dat daar de grondslag ligt voor een concern met wereldbetekenis. Wat de leverantie van mijn nieuwe Renault betreft, met de trein zijn we heengegaan naar Parijs en met het chassis van m’n nieuwe bus reden we terug. Je begrijpt, dat we nog al wat bekijks hadden onderweg. Met die tweede wagen, die hier gecarrosseerd werd, reden we tussen Medemblik en Enkhuizen.Vooral des zaterdags was dat een drukke lijn. Dan ging iedereen naar de markt in Enkhuizen.Op den duur moesten we op marktdag vier wagens inleggen.”